As 8 jarige woelwaters was ons nie juis geintresseerd in mekaar nie, maar het die prentjie van ‘n klein dogtertjie met lang vlegsels, en ‘n seun wat se ma hom duidelik dwing om redenaars te doen, al voor ons elkeen se oë afgespeel.

7 jaar later, as 15 jarige tieners is ons uiteindelik formeel aan mekaar voorgestel, en terwyl Joshua nie veel van die ontmoeting gedink het nie, het Sunelda gedink die seun se spoed is hopeloos te stadig vir haar.

‘N verdere 3 jaar later, loop ons mekaar ‘n 1,200 km verder raak, as matrikulante wat verlig is om uiteindelik klaar te wees met skool, opgewonde vir Universiteit. Min wetend dat ‘n oomblik van “toeval”, die begin is van ons liefdesverhaal.

6 maande later, nadat Joshua gedink het, hy het mooi die kat uit die boom uit gekyk, en Sunelda behoorlik sy geduld getoets het, vra Joshua uiteindelik vir Sunelda om sy nooi te wees.

Deur ons universiteitsjare het ons “eerste-liefde” gegroei in ons “lewens liefdes”.

Na universiteit was ons toekoms egter nie so seker soos nog ‘n jaar op Potchefstroom nie. Ons het vir 2 jaar langafstand, deur video calls saam gelag, saam gehuil en saam verlang.

Maar na 8 jaar se wag, liefde wat saam lag, en trane wat saam afgevee word, hoef ons nie meer te droom oor ons eendag nie, want díe NOU, díe EK, díe JY, en díe ONS, is meer as waarvoor ons ooit kon vra.